Νιώθω την ανάγκη να συνεχίσω σήμερα με ένα κείμενο-αντιγραφή από το βιβλίο του Στ. Ράμφου η νίκη σαν παρηγοριά.
Ξέρω ότι δεν ταιριάζει με τα τρέχοντα ή καλύτερα δεν ταιριάζει με τα θέλω και τα πρέπει του <<κυρίαρχου λαού>>.
Χρόνια τώρα μας αρέσει , σαν λαός, να απευθύνονται στο ένστικτό μας και όχι στις υποχρεώσεις μας. Ακολουθούμε και ανταμείβουμε αυτόν που το κάνει, τιμωρούμε ή καλύτερα εξαφανίζουμε από την πολιτική ζωή αυτόν που θα τολμήσει να μας μιλήσει για υποχρεώσεις. Έως πότε;
.....Για αρκετά χρόνια είχαμε πρωθυπουργό τον Καραμανλή, ο οποίος είχε αφιερώσει την ζωή του σε αυτήν την ιστορία και είχε την τόλμη να επιλέγει αξιόλογους συνεργάτες προκειμένου να πετύχει τους στόχους του. Προσωπικότητες όπως ο Τσάτσος, ο Παπαληγούρας, ο Αβέρωφ και άλλοι μπορούσαν να διαχειριστούν με επιτυχία σοβαρά προβλήματα. Είχε το όραμα της Ευρώπης, αλλά το συνδύαζε με ολόκληρη προσπάθεια βηματισμού προς τα εμπρός. Ατυχώς μετά το 64 και την αποστασία δεν μπορούσε να κρατηθεί τίποτα όρθιο. Άρχισε τότε η παρανόηση της δημοκρατίας και το αξιοκρατικό στοιχείο σιγά - σιγά να δίνει τη θέση του στο λαϊκισμό. Ο λαϊκισμός υπονομεύει το παράδειγμα ως στοιχείο συνεκτικής αξίας. Ο λαϊκισμός αναγορεύει σε παράδειγμα τον ίδιο τον λαό, κανείς όμως, ούτε ο λαός, δεν μπορεί να έχει παράδειγμα τον εαυτό του, γιατί έτσι παραδίδεται στο ένστικτο. Πρέπει πάντα να παραδειγματιζόμαστε από κάτι που μας ξεπερνά. Εξ ου και στην μεταπολιτευτική Ελλάδα το παράδειγμα έπαψε να λειτουργεί. Ο καθένας και όλοι μαζί απαιτούσαν μόνο δικαιώματα, ενώ το παράδειγμα περιλαμβάνει και υποχρεώσεις. Ο λαϊκισμός καταργεί την υποχρέωση και κρατά μόνο το δικαίωμα, οπότε ο δρόμος για την διάλυση είναι ανοιχτός. Μπορεί ο Ανδρέας Παπανδρέου να συγκρατούσε τα πράγματα με τη προσωπικότητά του, αλλά η πολιτική του λαϊκισμού έβαζε τα θεμέλια του ξεχαρβαλώματος. Διότι ο τρόπος με τον οποίον καταλαβαίνει τον εαυτό του ο <<θεσμός - λαός>> είναι οι συντεχνίες. Αυτές τότε μετέτρεπαν πολύ καλές ιδιωτικές επιχειρήσεις σε προβληματικές, για να κρατικοποιηθούν και να γίνουν οι εργάτες δημόσιοι υπάλληλοι. Κατά βάθος μετέτρεπαν σε προβληματική κατάσταση την ίδια την παραγωγικότητα. Επήλθε λοιπόν ανελέητη καταστροφή της παραγωγικής βάσεως της χώρας αλλά και της εργασιακής ηθικής του πληθυσμού. Έτσι μπήκαμε στην εποχή της ήσσονος προσπαθείας σε όλα τα επίπεδα και βέβαια της παιδείας. Ο καθένας μπορούσε να κάνει αυτό που ήθελε αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Οι αποφάσεις και οι επιλογές γίνονταν με τα κριτήρια της αρεσκείας μας, δηλαδή με τα κριτήρια μιας δηλητηριώδους μερικότητος. Αυτό και στη περίπτωση της πολιτικής, ενώ η πολιτική είναι η επιστήμη του καθολικού. Ο πολιτικός πρέπει να πράττει για την κοινωνία του, για τη χώρα του, όχι να κάνει αυτό που του αρέσει. Η μερικότητα όμως επικράτησε. Και για να επιβιώνει πρέπει να καταστρέφει. Γλιστρήσαμε έτσι σε ένα μηδενισμό, ο οποίος πλέον δεν ξέρουμε πως αναχαιτίζεται, γιατί ο μηδενισμός δεν είναι η απλή άρνηση, είναι η απουσία σκοπού. Είναι τέτοια η ευτέλεια των σκοπών που διαφημίζονται, ώστε δεν πείθουν κανέναν. Ο νεαρός κουκουλοφόρος που βάζει φωτιές αντιδρά στην έλλειψη σκοπού αυτών που διοικούν και συμπληρώνει το κενό του σκοπού με τις δικές του μολότωφ. Η έλλειψη σκοπού οδηγεί κατευθείαν στο μηδέν. Γιαυτό και η κρίση που βιώνουμε είναι βαθύτατα πνευματική. Δεν θα αλλάξει τίποτα εφόσον οι συμπεριφορές και οι νοοτροπίες μένουν οι ίδιες.
Σημείωση 1: Δεν ακολουθήθηκε η ορθογραφία - τονισμός του βιβλίου
Σημείωση 2: Δεν ψήφισα ποτέ μου Καραμανλή
Σημείωση 1: Δεν ακολουθήθηκε η ορθογραφία - τονισμός του βιβλίου
Σημείωση 2: Δεν ψήφισα ποτέ μου Καραμανλή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου