Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Φεστιβάλ μελιού 2011

Καλώς εχόντων των πραγμάτων θα ευρίσκομαι στην Αθήνα και εκείνες τις ημέρες. θα προσπαθίσω να βρεθώ, όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο στο φεστιβάλ. Ελπίζω να αξίζει τον χρόνο αλλά και το ...κόστος.

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Σκόρπιες σκέψεις


Κυριακή σήμερα. Βροχερός καιρός. Σπίτι όλη την ημέρα με μια εφημερίδα μπροστά μου ή με ψάξιμο για νέα ή <<νέα>> στα blogs ενημέρωσης. Σκόρπιες σκέψεις από δω και από εκεί. Τι θα γίνει με τα μελίσσια; Εκατό σαράντα (140) ακριβώς ευρίσκονται στο πεύκο σε υψόμετρο 1250 μ. Τα 76 από αυτά από την πρώτη του Σεπτέμβρη άρα επείγει να τρυγηθούν και να
μεταφερθούν σε φθινοπωρινή ανθοφορία. Τα υπόλοιπα 64 έχουν μικρότερο πρόβλημα μια που βρίσκονται στο πεύκο από την 1 Οκτωβρίου. ¨Ομως και αυτά πρέπει να προλάβουν φθινοπωρινή ανθοφορία για γύρη και γέννα.

Φέτος καθυστέρησα γιατί ασχολήθηκα με διάφορες εργασίες, καλές κατά τα άλλα, αλλά σε λάθος χρόνο. Παράδειγμα η ανακαίνιση του μελισσοκομικού μου εργαστηρίου μέσα στο καλοκαίρι, που σε συνδυασμό με την καθυστέρηση των συνεργείων μου δημιούργησε προβλήματα με αποτέλεσμα να βρεθώ εκτός χρόνου αλλά και να μην τοποθετήσω τελικά πλακάκια (στο δάπεδο υπάρχουν) στους πλαϊνούς τοίχους (έκανα μόνο απόξεση του παλιού σοβά και τοποθέτηση νέου όπου χρειαζόταν).

Από αυτές τις λίγο πολύ κοινές σκέψεις με έβγαλε το νέο ή <<νέο>> που διαλαλούσαν τα blogs ενημέρωσης για το μανιφέστο - παρέμβαση των Λοβέρδου, Διαμαντοπούλου, Ραγκούση.
Το διάβασα προσεκτικά. Σωστά μου φαίνονται όλα αυτά. ¨Οχι μόνο σωστά αλλά και αυτονόητα. Κι όμως κάτι με βασανίζει. Τα ξαναδιαβάζω και αναρωτιέμαι, μα καλά οι ίδιοι δεν είναι επίλεκτα μέλη (υπουργοί διάολε), η μία μάλιστα για πολλά χρόνια, αυτού του πολιτικού συστήματος που δεν έβλεπε ότι έπρεπε να βλέπει και δεν έκανε ότι έπρεπε να κάνει;
Τόσα χρόνια το πολιτικό μας σύστημα στο ρουσφέτι, στην αναξιοκρατία και στην επιβράβευση της κομματικής υποτέλειας δεν στηριζόταν;
Ποιος πταίει που τόσα χρόνια οι αποφάσεις και οι πολιτικές των κρατούντων υπηρετούσαν δυναμικές μειοψηφίες και συντεχνίες αντί το συλλογικό συμφέρον;
Σκέπτομαι ξανά. Υπαίτιος είναι αυτός που πιέζει για την ικανοποίηση του ατομικού του συμφέροντος αδιαφορώντας πλήρως αν αυτό είναι σε βάρος του συλλογικού ή αυτός που υποχωρεί και ικανοποιεί το αίτημα, για χάρη του δικού του πολιτικού συμφέροντος άρα για την εξυπηρέτηση της δικιάς του συντεχνίας, ενώ γνωρίζει ότι είναι σε βάρος του συνόλου άρα μακροπρόθεσμα σε αυτό που όλοι βλέπουμε και ζούμε τώρα; Συμπερασματικά πως μπορούν να μας σώσουν αυτοί που όλα αυτά τα χρόνια στην ουσία υπηρετούσαν ΟΧΙ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΑΛΛΑ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΗΣ ΔΙΚΙΑΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑΣ αφού για χάρη του πολιτικού κόστους ενέδωσαν σε οποιοδήποτε αίτημα δυναμικών μειοψηφιών ακόμα και αν γνώριζαν ότι αυτό μακροπρόθεσμα οδηγούσε στην καταστροφή;
Για να είμαστε όμως δίκαιοι νομίζω ότι, για λίγο ή για πολύ, πρέπει να στρέψουμε την σκέψη μας στους ελάχιστους εκείνους πολιτικούς που τόλμησαν να μας πουν ή καλύτερα να ψελλίσουν ότι κάτι λάθος κάνουμε, ότι ο συνεχής δανεισμός δεν οδηγεί πουθενά, ότι πρέπει να δούμε τις αμοιβές μας σε σχέση με την παραγωγικότητα, ότι πρέπει η Δημόσια Διοίκηση να υπηρετεί τον πολίτη έντιμα ότι τέλος πάντων πρέπει να σκεφτούμε και το αύριο σαν χώρα. Φροντίσαμε, με την ψήφο μας να τους αφανίσουμε κυριολεκτικά.
Τέλος πάντων ένα είναι σίγουρο. Η κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Δεν πάει άλλο. Δεν μπορεί τα βάρη στην πλειοψηφία τους να τα πληρώνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι ενώ άλλοι όχι μόνο δεν συμμετέχουν στο κόστος ανόρθωσης της οικονομίας αλλά θεωρούνται έξυπνοι επειδή με την βοήθεια τεχνοκρατών αλλά και λαδώματος όχι μόνο κρύβουν το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων τους, αλλά και αυτά τα λίγα που εμφανίζουν εξ ανάγκης ότι πρέπει να πληρώσουν τα οφείλουν και ταυτόχρονα τα τοποθετούν σε τράπεζες του εξωτερικού μεγαλώνοντας ακόμα το πρόβλημα.
Μια άλλη σκέψη που μου είλθε στο μυαλό σήμερα είναι ότι πιθανότατα το 2012 για πολλούς απο εμάς ο φόρος εισοδήματος ( μετα την κατάργηση ή μείωση του αφορολόγητου ποσού ) σε συνδυασμό με την έκτακτη εισφορά και την εισφορά για τις κατοικίες μέσω της ΔΕΗ σαν άθροισμα να είναι μεγαλύτερο απο την ετήσια (πετσοκομένη) σύνταξή μας.
Τελειώνοντας θα παρακαλούσα εκείνους που είχαν την υπομονή να φτάσουν την ανάγνωση μέχρι εδώ
να συνεχίσουν και να διαβάσουν το παρακάτω άρθρο το οποίο νομίζω δένει με τα παραπάνω.
Το άρθρο είναι του Γιώργου Ι. Κωστούλα απο το www.capital.gr Έπεσε στην αντίληψή μου όταν προσπαθώντας να ξεφύγω απο τις σημερινές σκέψεις άρχισα να μελετάω για λίγο θεωρία παιγνίων.
Μια από τις ενδιαφέρουσες αναλύσεις της Θεωρίας των Παιγνίων (Θ.Π.) αφορά καταστάσεις όπου, ενώ τα άτομα λειτουργούν λογικά (και κατά κανόνα, όχι ηθικά) για την προώθηση του ατομικού τους συμφέροντος, επειδή κάνουν όλοι το ίδιο, το ατομικό συμφέρον του καθενός -και τελικά όλων- πλήττεται περισσότερο.

Τα παραδείγματα πολλά:

-Αποφεύγοντας να πληρώσουμε φόρους κερδίζουμε ατομικά, αλλά επειδή όλοι κάνουνε το ίδιο ζημιωνόμαστε όλοι, ζώντας σε μια φτωχότερη και αδύναμη χώρα.

-Αγοράζοντας πειρατικά ντι βι ντι ωφελούμαστε ατομικά, αλλά ζημιωνόμαστε όλοι, επειδή περιορίζουμε την ανταμοιβή της δημιουργικότητας, της καινοτομίας κ.λ.π. που θα μας λείψουν, αν δεν υπάρχουν.

-Αφήνοντας τα σκουπίδια έξω τις ημέρες που η συλλογή τους δεν είναι εφικτή κρατάμε καθαρό το σπίτι μας, αλλά επειδή ο καθένας κάνει το ίδιο, λερώνουμε τη γειτονιά μας και βάζουμε σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία.

-Παρκάροντας το αυτοκίνητό μας σε σημεία που εμποδίζουμε την κίνηση είναι μεν βολικό για μας, αλλά αν το κάνουν και άλλοι θα επικρατήσει κυκλοφοριακό χάος.

-Χτίζοντας αυθαίρετες κατοικίες ωφελούμαστε ατομικά, αλλά αν κάνουν όλοι το ίδιο καταλήγουμε στη γνωστή άναρχη δόμηση χωρίς υποδομές.

-Εξαπατώντας με παραποιημένα στοιχεία την Ε.Ε ικανοποιούμε μεν κάποια βραχυπρόθεσμα προαπαιτούμενα, στο επίπεδο των εντυπώσεων, αλλά υπονομεύουμε ηθικά το συνεκτικό ευρωπαϊκό μας ρόλο, υποθάλποντας πρακτικά την εις βάρος μας ανισότητα και αναξιοπιστία.

-Αφήνοντας, βολικά, τα περιττώματα του σκύλου μας σε πάρκα και πεζοδρόμια συντελούμε στη γενίκευση μιας προκλητικής και ανεύθυνης αντικοινωνικής πρακτικής που βρωμίζει και μολύνει την πόλη μας.

Όλη αυτή η οξυδερκής υπεράσπιση του ατομικού μας βολέματος, η ευλαβής περιφρούρηση του Ιδιωτικού συναθροίζεται σε μια ανευλαβή απαξίωση-λεηλασία του Κοινόχρηστου και του Δημόσιου. Ή, όπως έχει ειπωθεί, πολλαπλασιαζόμενη η ατομική διαύγεια που επιδεικνύουμε στα ατομικά μας καταλήγει απαρέγκλιτα στην εθνική μας τύφλωση.

Πότε αρχίζει η παρακμή ενός πολιτισμού; Όταν τα άτομα που τον συνθέτουν αρχίζουν, προοδευτικά, να βυθίζονται βαθύτατα στην καχυποψία. Όταν σε κάθε βήμα τους, σε κάθε εκδήλωσή τους φοβούνται ότι θα πέσουν θύματα της κακοπιστίας ή της κακοήθειας κάποιων άλλων, ατόμων ή ομάδων, και εντέλει της ίδιας της (εξελικτικά, μίζερης) συλλογικότητας.

Τίποτα πιο επικίνδυνο από την επιθυμία του ατόμου-πολίτη να μη γελαστεί. Δηλαδή, κατά το κοινώς λεγόμενο, να μην πιαστεί κορόιδο.

Κάθε πολίτης μετατρέπεται έτσι σε μια εξαίρεση, το άθροισμα των οποίων συνιστά το ιστορικό ηθικό εθνικό μας έλλειμμα.

Δεν μοιάζει να είναι αυτό, ό,τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας; Φτάσαμε στο σημείο, η Ελλάδα να απαρτίζεται από δέκα εκατομμύρια άτομα που οσμίζονται την απάτη γύρω τους, στην παραμικρή πτυχή του βίου τους, υποπτευόμενα διαρκώς τον διπλανό τους. Έτσι, αντί της εμπιστοσύνης που είναι η ακρογωνιαία ηθική αρχή κάθε βιώσιμης ένωσης, τα έθνη "εθίζονται στην αμφιβολία και την υποψία και μουμιοποιούνται στη αμφιβολία".
Βεβαίως, σύμφωνα με τη Θ.Π., η παραπάνω συμπεριφορά είναι απόλυτα λογική. Το κάθε άτομο, δηλαδή, χωριστά έχει κίνητρο να εγκαταλείψει τη συνεργασία και να συμπεριφερθεί, να λειτουργήσει αντικοινωνικά.
Μας το διδάσκει αυτό, το κλασικό παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος, το περίφημο "δίλημμα του φυλακισμένου", όπου η έλλειψη εμπιστοσύνης και η διάθεση εκμετάλλευσης εμποδίζουν τη συνεργασία μεταξύ δυο παικτών.

Κεντρικός άξονας του παιχνιδιού η, κάτω από συνθήκες ελλιπών πληροφοριών, αμοιβαία άγνοια των προθέσεων και των σχεδίων εκατέρων, η οποία ωθεί τους παίκτες σε πράξεις επιζήμιες και για τους δυο, οδηγώντας τους σε καταστάσεις της μορφής: ο νικητής τα παίρνει όλα.

Η συνεργασία για τη Θ.Π. που, βεβαίως δεν ασχολείται με τη φιλοσοφική διάσταση των συμπεριφορών, δεν αποτελεί ζητούμενο, δεν επιδιώκεται δηλαδή ως επιθυμητή θέση, ως σημείο ισορροπίας. Η Θεωρία ασχολείται με την ανάλυση και τη δημιουργία συνθηκών ή μηχανισμών που θα περιορίσουν τα ατομικά κίνητρα και θα καταστήσουν τη συνεργασία εφικτή και διατηρήσιμη επ΄ ωφελεία και των ατόμων και του συνόλου.

Και τούτο γιατί, δεν αρκεί το άτομο να είναι βέβαιο ότι όλοι οι άλλοι θα τηρήσουν τη συνεργασία για να την τηρήσει και το ίδιο. Το κοινωνικό συμβόλαιο που εξασφαλίζει περιβάλλοντα σταθερής και επωφελούς συνεργασίας χρειάζεται και κάτι ακόμα, ή μάλλον τρία πράγματα ακόμα.

Το πρώτο είναι ηθικής, θρησκευτικής τάξεως και συνδέεται με τη φήμη, με το καλό όνομά μας. Η φήμη, ο κοινωνικός διασυρμός καλύτερα, αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στην επιδίωξη του ατομικού συμφέροντος.

Το δεύτερο είναι η ύπαρξη της εξουσίας, της αρχής που μπορεί να επιβάλει τη συνεργασία και την θετική κοινωνική συμπεριφορά.

Το τρίτο, η παιδεία, όπου το ίδιο το άτομο δέχεται να θυσιάσει το ατομικό συμφέρον του για το κοινό καλό.

Δυστυχώς κανένα από τα παραπάνω προαπαιτούμενα δεν υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα.

Η φήμη δεν δουλεύει στις μεγάλες πόλεις, χώρια που ορισμένες αντικοινωνικές συμπεριφορές θεωρούνται ακόμα και μαγκιά.

Η αρχή, η εξουσία που θα μπορούσε να εμπνεύσει και να επιβάλει τη συνεργασία δεν υπάρχει ή δεν λειτουργεί σωστά.

Τέλος, δεν υπάρχει ικανός αριθμός, μια κρίσιμη μάζα μορφωμένων ατόμων, με παιδεία διατεθειμένοι να ηγηθούν και να δώσουν το καλό παράδειγμα.

Ανάγκη πάσα, λοιπόν, αν θέλουμε η ελληνική κοινωνία να εγκαταλείψει τον στείρο διεκδικητισμό, την προσοδοφορία και την λαθρεπιβασία να εντάξουμε τη λειτουργία της σε ένα διαφορετικό θεσμικό πλαίσιο.

Το έχουμε ξαναπεί. Χρειάζεται μια θέσμιση σε όλα: στη φορολόγηση (και τη φοροδότηση), στην ανταγωνιστικότητα, στον επαγγελματισμό, στην κοινωνική αλληλεγγύη, στη δημόσια διοίκηση, στο σεβασμό του δημόσιου χώρου, στην τόνωση της οργανωμένης συλλογικότητας κ.ο.κ. Μια θέσμιση που θα διαπλάθει, αλλά και θα περιφρουρεί μια κοινωνία ωριμότερη στην αυτογνωσία της, μετρημένη στις επιθυμίες της, υπεύθυνη στις επιλογές της.

Με άλλα λόγια: Χρειαζόμαστε νόμους (πρακτικά, ηγεσία και εξουσία) που θα μας εμποδίσουν να γίνουμε χειρότεροι και παιδεία που θα μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι.





Τετάρτη 10 Αυγούστου 2011

Χλωρίδα, άλλοτε και τώρα


Παραγγελία, το 1957, από έμπορο του Ηρακλείου σε μικρό έμπορο του χωριού μου, που του ζητά να μαζέψει για λογαριασμό του, το λιγότερο, 5000 οκάδες ξερά φύλλα φασκομηλιάς!
Από μεταγενέστερο σημείωμα φαίνεται να υπάρχουν στον χωριό, τουλάχιστο δύο ακόμα τοπικοί έμποροι μια που προτρέπει τον πρώτο έμπορα Καλογεράκη Νίκο (πατέρας μου) να αγοράσει ή να πείσει τους δύο άλλους να παραδώσουν σε αυτόν την ποσότητα της φασκομηλιάς που έχουν συλλέξει Από τα παραπάνω μπορούμε να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι μια ''καλή'' για συλλογή φασκομηλιάς χρονιά πιθανόν να συγκεντρωνόταν και από τους τρεις τοπικούς εμπόρους , ποσότητα μεγαλύτερη των 10000 οκάδων αποξηραμένων φύλλων φασκομηλιάς!
Αυτό δείχνει ότι η συλλογή φασκομηλιάς αποτελούσε ένα ικανοποιητικό, για εκείνα τα χρόνια, έσοδο των πτωχών, στην πλειοψηφία τους, κατοίκων του χωριού μου και μια ευκαιρία για τις κοπέλες του χωριού να εμφανιστούν στα καλοκαιρινά ''πανηγύρια '' με καινούργιο φουστάνι όπως αναφέρεται και σε μαντινάδα που άκουσα παλαιότερα και μου θύμισε πρόσφατα ο φίλος και συγχωριανός Ανδρέας ''Με την φασκομηλιά επήρες το φουστάνι κι΄ έκανες και τα περμανά και θα με κουζουλάνεις''
Δείχνει όμως επίσης ότι οι πλαγιές των βουνών ήταν κατάφυτες από φασκομηλιά αλλά και άλλα αρωματικά φυτά όπως, θρύμπα, ρίγανη, "αντωναιδα", '' φλισκούνι'', σε αντίθεση με την απαράδεκτη εικόνα που εμφανίζουν σήμερα και η οποία κυρίως οφείλεται στην υπερβόσκηση των τελευταίων είκοσι χρόνων







Στις παραπάνω φωτογραφίες (παρότι όχι καλές) βλέπουμε την σημερινή εικόνα Απουσία χαμηλής βλάστησης μέσα από την περίφραξη αλλά και τα χαμηλά δενδρύλια αρχίζουν να ξεραίνονται μια που τα πεινασμένα, λόγω πλήθους, ζώα (ειδικά οι κατσίκες) τρώνε εκτός από τα φύλλα και τον φλοιό του κορμού τους। Μεγάλη ζημιά γίνεται επίσης από τα πόδια των ζώων (λόγω του μεγάλου αριθμού ζώων σε μικρή σχετικά έκταση)। Το έδαφος από τα πολλά πατήματα "ταρατσοποιείται" με αποτέλεσμα να μην κρατάει νερό να αποξηραίνεται και να ερημοποιείται γρηγορότερα। Ευτυχώς αντέχουν ακόμα οι ....... ασκελετούρες!

Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011

ΓΩΝΙΕΣ - ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2011



Πρόγραμμα πολιτιστικών εκδηλώσεων

Ο σύλλογός μας παρουσιάζει από 13 έως και 25 Αυγούστου μια σειρά πολιτιστικών εκδηλώσεων για τους κατοίκους και επισκέπτες του χωριού μας. Η είσοδος και φέτος, σε όλες τις εκδηλώσεις είναι ελεύθερη.

Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε!

Ποιος είναι αυτός που τόλμησε......... είναι τρελός;
Το ''πανό'' της φωτογραφίας είναι τοποθετημένο στην είσοδο του αεροδρομίου Ηρακλείου από απεργούς ταξιτζήδες και δείχνει νομίζω ανάγλυφα την ''ποιότητα'' της κοινωνίας μας (και όχι μόνο των ταξιτζήδων)
ΑΦΕΝΤΙΚΆ! , ΚΑΠΕΤΆΝΙΟΙ!, Ποιος είσαι εσύ ρε! που θα μου πεις εμένα!.... Η άποψη του άλλου; Καλή και σεβαστή μόνο αν είναι η ίδια με την δική μου αλλιώς έχω το δικαίωμα ρε! να σου κάνω ότι θέλω ( με παρατηρητή τα όργανα του κράτους)
Παρακάτω αναδημοσιεύω ένα άρθρο του κου Μανδραβελη, από την Καθημερινή, που απλά και με την λογική του ''κοινού μυαλού'' (αλλά πού ντο που λέμε και στην Κρήτη) παρουσιάζει μια άποψη για τον ισχυρισμό των ίδιων των ταξιτζήδων ότι έχουν δώσει για να πάρουν μια άδεια Ταξί ποσά της τάξης των τριακοσίων χιλιάδων ευρώ! Θα προσθέσω μόνο τούτο Ποιος είναι αυτός που επενδύει τέτοια ποσά σε μια ατομική επιχείρηση η οποία μαζί με τον συντελεστή εργασία αποδίδει σε ετήσια βάση λιγότερο από την απόδοση που θα είχε μόνο το κεφάλαιο σε οποιαδήποτε τράπεζα; (Ένας μεγάλος αριθμός ιδιοκτητών Ταξί δηλώνει καθαρό εισόδημα χαμηλότερο απο το αφορολόγητο ποσόν των δώδεκα χιλιάδων ευρώ)
...ΚΑΛΗΝΎΧΤΑ!

Το έλλειμμα της λογικής
Tου Πασχου Mανδραβελη
Το κύριο χαρακτηριστικό στη χώρα δεν είναι πλέον η παρανομία. Ούτε καν η κοινωνική αποδοχή της. Το βασικό στοιχείο πλέον είναι ο παραλογισμός. Δηλαδή, δεν πρέπει να υπάρχει χώρα σε ολόκληρο τον πλανήτη όπου το βασικό επιχείρημα μιας επαγγελματικής ομάδας στη διαπραγμάτευση με το κράτος είναι η παρανομία της. Οι κάτοχοι αδειών ταξί ισχυρίζονται ότι το άνοιγμα του επαγγέλματος θα ακυρώσει την «επένδυσή» τους, την οποία άλλοι ανεβάζουν στις 200.000 και άλλοι στις 300.000 ευρώ. Αυτό υποστηρίζουν και πολλοί «ευαίσθητοι» του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι μάλιστα έφτασαν να προτείνουν αποζημίωση των κατόχων αδειών.
Σε μια ευνομούμενη πολιτεία η αποζημίωση για την αξία των αδειών πιθανώς να ήταν θέμα διαβούλευσης. Στην Ελλάδα όμως, όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι οι ταξιτζήδες, όλα έγιναν αδιαφανώς και κάτω από το τραπέζι. Μια τέτοια ομολογία, σε μια χώρα όπου όλοι σκούζουν για τη φοροδιαφυγή, θα είχε πυροδοτήσει αντιδράσεις. Το ΣΔΟΕ, η δικαιοσύνη, κάποιος τέλος πάντων, θα ευαισθητοποιείτο για τις αδιαφανείς συναλλαγές που έγιναν, ύψους 6 δισεκατομμυρίων ευρώ! (αν αληθεύει ο ισχυρισμός των ταξιτζήδων ότι η άδεια αξίζει 200.000 ευρώ). Εδώ, στην υπερευαίσθητη για τη φοροδιαφυγή Ελλάδα, όχι μόνο δεν συγκινείται κανείς για την ομολογημένη φοροκλοπή, αλλά υπάρχουν και βουλευτές που ισχυρίζονται ότι πρέπει να δοθεί στους παράνομους και μπόνους, είτε σε ρευστό είτε σε φοροαπαλλαγές.
Προ ημερών ο πρόεδρος του Σωματείου Οδηγών Ταξί κ. Χρήστος Πέτρου κατήγγειλε τον ξυλοδαρμό του και την απόλυσή του επειδή οι εργαζόμενοι στα ταξί είναι υπέρ της απελευθέρωσης. Μαζί του απολύθηκαν και άλλοι τέσσερις οδηγοί που λογικώς τάσσονται υπέρ της απελευθέρωσης, μιας και στον κλάδο τους επικρατούν μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας. Η είδηση αυτή (που θυμίζει εποχές μαφίας στις ΗΠΑ κατά τις αρχές του προηγούμενου αιώνα) πέρασε στα ψιλά. Ουδείς ασχολήθηκε με το θέμα και τίποτε δεν έγινε. Ακόμη και η υπερευαίσθητη για τα εργασιακά δικαιώματα Αριστερά σιώπησε. Υπάρχουν προφανώς εργαζόμενοι πολλών ταχυτήτων. Να συμφωνήσουμε ότι, όπως απέδειξε και η υπόθεση Κούνεβα, σ' αυτήν τη χώρα νόμος είναι το δίκιο του τραμπούκου (πιθανώς εργοδότη). Αλλά αυτή η έλλειψη ευαισθησίας πρέπει να προβληματίσει. Η ατιμωρησία στη φριχτή υπόθεση Κούνεβα και η σιωπή για τον ξυλοδαρμό του κ. Πέτρου είναι, αν μη τι άλλο, πράσινο φως για περισσότερους τραμπουκισμούς.
Το βασικό έλλειμμα της χώρας δεν είναι οικονομικό. Είναι λογικής. Οι στρεβλώσεις είναι μακροχρόνιες. Τις συνηθίσαμε, έτσι ώστε το παράλογο πλέον μοιάζει λογικό. Εθεωρείτο φυσιολογικό, για παράδειγμα, να απαγορεύεται στην ουσία σε έναν φτωχό νέο να δοκιμάσει την τύχη του ως επαγγελματίας ιδιοκτήτης ταξί. Πρέπει να περάσει από τους «μαντράδες» και τους μεσάζοντες, να δανειστεί υποθηκεύοντας το σπίτι του για να αποκτήσει, όχι το αυτοκίνητο, αλλά την κρατική άδεια• ένα χαρτί φτιαγμένο για να εξυπηρετεί αυτούς που το έχουν και όχι αυτούς που θέλουν να δουλέψουν. Και το χειρότερο είναι ότι αυτός ο περιορισμός θεωρείται φιλολαϊκός και αριστερός. Οι τραμπούκοι των δρόμων έχουν διακομματική πολιτική υποστήριξη. Από τον κ. Αντώνη Σαμαρά («γεια σου Θύμιο»), μέχρι την κ. Τόνια Αντωνίου (και τους συνοδοιπόρους της στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ) και σύμπασα την Αριστερά. Και αν δεν καλυφθεί αυτό το έλλειμμα λογικής, όσες περικοπές κι αν κάνουμε η χώρα δεν έχει ελπίδα.

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΙΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΑΝΟΙΞΗΣ - ΕΜΠΟΔΙΑ

Φέτος την άνοιξη διάφορα προβλήματα - εμπόδια- απρόοπτα με ανάγκασαν, για πρώτη φορά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια , να μην ασχοληθώ όπως θα ήθελα με τα μελίσσια μου (για το blog ούτε λόγος). Στην ουσία απλώς τα συντήρησα.
Ούτε αλλαγή και απολύμανση των κινητών πάτων, ούτε αντικατάσταση των Βασιλισσών του δεύτερου έτους. (κάθε χρόνο αρχή της άνοιξης στις κυψέλες με Βασίλισσα 2 ετών δεν τοποθετούσα όροφο αλλά έκανα βασιλοτροφία, κόψιμο -παραφυάδες, ανάπτυξη χωριστά και συνένωση αρχές Ιούνη πριν το θυμάρι), ούτε τοποθέτηση γυρεοπαγίδων, ούτε παραγωγή βασιλικού πολτού ( οι δύο συσκευές ΕΖΙ που έχω είναι από πέρυσι στο ψυγείο). Μπόρεσα όμως να τις καθαρίσω νωρίς από βαρόα μα την συνδρομή του Σπύρου Σφήκα (Evinos) - Πολύ καλά αποτελέσματα। Επίσης λίγο πριν την εποχή της σμηνουργίας έκανα βασιλοτροφία με zender και 50 παραφυάδες, τοποθέτησα τα βασιλόκελα και όταν μετά από 20 ημέρες περίπου τις επισκέφτηκα είδα να λείπουν 14 από τις 49. Ο φίλος ή μουστερής όπως λέμε εδώ στην Κρήτη είχε πάρει ορισμένες περιμετρικά του προσωρινού (για γονιμοποίηση) μελισσοκομείου και ορισμένες από εδώ και εκεί μέσα από το μελισσοκομείο


Στην αδεια θέση δίπλα υπήρχε μελίσσι.
Το ίδιο και εδώ
και εδώ.
Με την ευκαιρία θα ήθελα να σας πώ ότι και άλλη φορά δέχτηκα τέτοιου είδους επισκέπτες στο μελισσοκομείο μου. Συγεκριμένα μου είχαν κλέψει ( στην αρχή της γνωριμίας μου με την μέλισσα ) 22 κυψέλες απο τις 23 που είχα. Τότε βρέθηκε ο κλέπτης ή καλύτερα οι κλέπτες γιατί ήταν δύο ( κάτοικοι της πόλης του Ηρακλείου, ο ένας μάλιστα φούρναρης) μετά απο οκτώ περίπου μήνες με την βοήθεια μελών του μελισσοκομικού συλλόγου. Περιτό να σας πω ότι απο την μεριά μου τους κυνήγησα όσο μπορούσα (5 ή 6 φορές στο εφετείο κακουργημάτων στα Χανιά με αποτέλεσμα να καταδικαστούν με φυλάκιση 26 μηνών ο ένας και 22 ο άλλος)
Το ίδιο νιώθω και τώρα. Αλήθεια είναι ποτέ δυνατόν να γίνει κάποιος καλός μελισσοκόμος κλέβοντας μέλισσες;

Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011

Κάλαντα στο Χωριό!



Το χωριό μου (και έδρα της μελισσοκομικής μου μονάδας) Γωνιές, ανήκει στον Δήμο Χερσονήσου. Παλαιότερα ήταν αυτόνομη Κοινότητα και πριν το 1925; ανήκε στον Δήμο Λαγκάδας ( από εδώ και το όνομα της μελισσοκομικής μονάδας).

Ο Πολιτιστικός μας σύλλογος, τηρώντας το έθιμο, αποφάσισε να κάνει μια βόλτα στους δρόμους και σοκάκια του χωριού για τα κάλαντα. Δεν γινόταν είσπραξη χρημάτων παρότι αρκετοί συγχωριανοί με προθυμία έσπευσαν να μας προσφέρουν.

Περισσότερο επιθυμούσαμε να πούμε τα χρόνια πολλά στους εναπομείναντες κατοίκους ( το χωριό δεν είναι και στα καλύτερά του αλλά αυτό είναι ένα θέμα που πιστεύω να δούμε μελλοντικά) καθώς επίσης να δώσουμε ένα μικρό δωράκι στα παιδιά.


Ο τόπος συγκέντρωσης ήταν ο πλάτανος στην πλατεία του χωριού.




Ενώ περιμέναμε οι πρώτοι τους υπόλοιπους, μας φώναξε από το καφενείο του ο πάντα φιλόξενος Θανάσης με την σύζυγό του Ελευθερία για μια ρακή.


Το ίδιο έγινε και με τον Μανόλη από το άλλο καφενείο της πλατείας.

Εξω απο το καφενείο η σύζυγός του Κατερίνα μεταφέρει ποτά στην ομάδα του συλλόγου που σιγά - σιγά συγκεντρώνεται.



Η ώρα είναι 11 προς 12 μεσημέρι, ημέρα πρωτοχρονιάς και όπως δείχνουν και οι φωτογραφίες τα δύο καφενεία της πλατείας είναι άδεια. Ασυναίσθητα έρχονται στο μυαλό μου εικόνες από το πρόσφατο παρελθόν στα 4 με 5 καφενεία που είχε τότε η πλατεία. Γεμάτα όλα, αμέσως μετά την εκκλησία, πρώτα για καφέ και στην συνέχεια παρέες για ρακί αλλά και τραπέζια με πράσινη τσόχα όπου άνδρες και γυναίκες δοκίμαζαν την τύχη τους. Όλα τα καφενεία ένα ανοιξιάτικο πολύβουο μελίσσι. Όλο χαρά.
Νομίζω ότι η σημερινή εικόνα δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι είμαστε λιγότεροι. Περισσότερο οφείλεται στην κατάσταση που ευρισκόμαστε σαν χώρα, στην ανεργία, στην αβεβαιότητα του αύριο. Όμως παρασύρθηκα. Σήμερα είναι ημέρα χαράς και ήρθαμε για να πούμε χρόνια πολλά στους χωριανούς.


Ξεκινήσαμε από το ιερό του Αγίου Γεωργίου ανηφορίζοντας για την χαλέπα. μπροστά οι δυο λυράρηδές μας. Ο Άρης με τον γαμπρό του.




Βόλτα στα σοκάκια του χωριού.

Στάση για μια φωτογραφία με θέα την Λαγκάδα με το φράγμα Αποσελέμη.



Δώρα στα παιδιά του χωριού.


Δύο γερόντισσες χαίρονται τον χειμωνιάτικο ήλιο στην αρχή της, κάποτε, πλατείας της Βρύσης.


ενώ στο άλλο άκρο της, οι λυράρηδες στο έργο τους, μπροστά από το κτίριο που στεγάζεται η μελισσοκομική μου μονάδα .


Μπροστά στο σπίτι της η κα Σοφία μας περιμένει με το δίσκο της ρακής.


Παιδιά παίρνουν τα δώρα τους και συχωριανές μας προσφέρουν τις λιχουδιές τους.


Μπροστά από το πανέμορφο κτίριο του σχολείου μας. Όλο ζωή άλλοτε (πάνω από 60 παιδιά).
Τώρα έχει 8 και άλλα τόσα προτιμούν οι γονείς να τα στέλνουν στην Χερσόνησο. Νομίζω, πέρα από τους συναισθηματισμούς, ότι ήλθε η ώρα για να πάνε και αυτά στην Χερσόνησο. Παρότι φαίνεται τώρα σαν ταλαιπωρία, μακροπρόθεσμα θα είναι προς όφελος των παιδιών.

Η Μαρία , η Ρίτσα και ο Μανόλης μας προσφέρουν το κέρασμα τους.


Τέλος όλο χαρά, ο Άρης με την εγγονή του, μας περιμένει μπροστά στο σπίτι του, ενώ μέλος της οικογένειας του κερνάει την παρέα.

Περάσαμε 3 ώρες περίπου με τους χωριανούς στους δρόμους και τα σοκάκια του χωριού.
Ευχή όλων μας για μια χρονιά με υγεία και του χρόνου.... περισσότεροι

Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!


ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ!

Εύχομαι, ο καινούργιος χρόνος, να φέρει σε όλους μας Υγεία, Χαρά και Ευτυχία.