Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

Που πάμε; (μέρος δεύτερο)



Κυριακή  σήμερα και συνέχεια στο  που πάμε;
Παρακάτω αντιγράφω αποσπάσματα από το άρθρο η πυραμίδα και το σύνδρομο, του Γιάννη Βαρουφάκη, στο www.protagon.gr - Ολόκληρο μπορείτε να το διαβάσετε από εδώ.


……..Τώρα πια θυμίζουμε, ως χώρα, την Blanche του Streetcar Named Desire – ελληνιστί, σε απίστευτα κακή μετάφραση, το Λεωφορείον ο Πόθος: «I have always relied on the kindness of strangers» ήταν τα τελευταία της λόγια, όπως θα θυμάστε (παραφράζοντας: «Και τώρα βασιζόμαστε την γενναιοδωρία των ξένων……)

…….Πυραμίδες λέγονται τα χρηματοδοτικά σχήματα τα οποία είναι μαθηματικά σίγουρο ότι θα καταρρεύσουν καθώς βασίζονται στην αρχή ότι οι εισπράττοντες εισπράττουν ποσά που ο «κύκλος» εκείνων που πληρώνουν κάποια στιγμή κλείνει και, τότε, καταρρέει όλη η πυραμίδα…….
Κάτι αντίστοιχο κάνει και η ΕΚΤ σήμερα: Δημιουργεί συνθήκες πυραμιδικής χρηματοδότησης του... εαυτού της με θύματα όλη την Ευρωζώνη και, ειδικότερα, τους έλληνες φορολογούμενους. Επειδή η κατηγορία είναι βαριά, απαιτείται να είμαι σαφέστερος. Σήμερα, 20η Αυγούστου, λήγει ένα ομόλογο έκδοσης του ελληνικού δημοσίου. Ένα μεγάλο πακέτο, ονομαστικής αξίας 3,2 δις, αυτής της έκδοσης ανήκει στην ΕΚΤ. Γιατί; Επειδή το καλοκαίρι του 2010, σε μια αποτυχημένη προσπάθεια αναχαίτησης της πτώχευσης της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, η ΕΚΤ αγόραζε, δεύτερο χέρι, ομόλογα αυτών των κρατών. Σήμερα ένα τα ελληνικά ομόλογα λήγει. Και η ΕΚΤ ζητά τα χρήματά της στο ακέραιο, αντίθετα με τους ιδιώτες, τα ασφαλιστικά ταμεία και τις τράπεζες που είχαν αγοράσει από αυτά τα ομόλογα και οι οποίοι (με τραγικότερα θύματα τους μικρο-ομολογιούχους) εξαναγκάστηκαν, από το εγκληματικό PSI [1] των Παπαδήμου-Βενιζέλου, να δεχθούν κούρεμα αυτών των ομολόγων της τάξης του 54% ως προς την ονομαστική και του 75% ως προς την διαχρονική τους αξία. Στην βάση του «τσαμπουκά», η ΕΚΤ απαίτησε, και πέτυχε, την εξαίρεση των δικών της ομολόγων από κούρεμα. Δεδομένου μάλιστα ότι τα ομόλογα αυτά τα αγόρασε κοψοτιμής (περίπου στο 70%) της ονομαστικής αξίας τους, το γεγονός ότι το ελληνικό δημόσιο σήμερα θα τα αποπληρώσει στο 100% της ονομαστικής τους αξίας (3,2 δις) σημαίνει ότι η ΕΚΤ θα εισπράξει έως σήμερα το απόγευμα κέρδος 900 εκατομμυρίων ευρώ από την πτωχευμένη χώρα μας. Σκεφτείτε το: Μια Κεντρική Τράπεζα η οποία δανείζει με επιτόκιο 0,75% τις πτωχευμένες τράπεζες της Ευρωζώνης, απαιτεί επιτόκιο 30% από δοσοληψίες με το χρέος του πτωχευμένου ελληνικού δημοσίου!........
……….Και η αποπληρωμή του ποσού των 3,2 δις που γίνεται σήμερα, πως χρηματοδοτείται; Μέσω μιας κλασικής πυραμίδας δημιουργίας της ΕΚΤ, είναι η θλιβερή απάντηση. Παρακολουθείστε πως λειτουργεί:
Τον Ιούλιο, η ΕΚΤ ουσιαστικά ανακοίνωσε ότι οι ελληνικές τράπεζες είναι πτωχευμένες και, άρα, δεν δέχεται από αυτές εχέγγυα για να τις δανείζει. Αν άφηνε το θέμα εκεί, η ιστορία θα είχε λήξει: οι τράπεζες θα κατέβαζαν ρολλά και η θέση μας στο ευρώ θα ήταν... παρελθούσα. Παράλληλα, τα 3,2 δις που λαμβάνει από το εληνικό δημόσιο η ΕΚΤ σήμερα θα εξαϋλώνονταν... Για να μην συμβεί τίποτα από αυτά, η ΕΚΤ έκλεισε το μάτι στην Τράπεζα της Ελλάδος, επιτρέποντάς της να δέχεται εκείνη ως εχέγγυα περιουσιακά στοιχεία των ελληνικών τραπεζών που, επισήμως, η ΕΚΤ (της οποίας η Τράπεζα της Ελλάδος αποτελεί οργανικό μέρος) δεν θα άγγιζε ούτε με γάντια και να τις δανείζει με ευρώ κοπής της...ΕΚΤ.
Αφού λοιπόν άναψε αυτό το πράσινο φως, η κυβέρνησή μας, αποφασισμένη όπως είναι να παίζει τον ρόλο του υποδειγματικού κρατούμενου, ανακοίνωσε ότι, στις 14 Αυγούστου, όσο εμείς οι θνητοί βρισκόμασταν σε διακοπές, θα εκδώσει 4 δις ευρώ χρέος, υπό την μορφή των λεγόμενων έντοκων γραμματίων τρίμηνης διάρκειας. Ποιος τρελλός αγοράζει τέτοια γραμμάτια; Μα οι πτωχευμένες ελληνικές τράπεζες βέβαια, οι οποίες παίρνουν αυτά τα γραμμάτια, τα δίνουν στην Κεντρική Τράπεζα ως εχέγγυα, δανείζονται 4 δις από την ΕΚΤ με 0,75% από αυτήν ενώ, παράλληλα, χρεώνουν το ελληνικό δημόσιο 4% για την «εξυπηρέτηση». Και τι τα κάνει τα χρήματα που πήρε το πτωχευμένο ελληνικό δημόσιο από την ΕΚΤ, μέσω των πτωχευμένων ελληνικών τραπεζών; Τα αποδίδει στην... ΕΚΤ βεβαίως!........

Κάποιος θα πρέπει να πει, με τρόπο αν όχι αδιαμφισβήτητο τουλάχιστο πιστευτό, στο Γιάννη Βαρουφάκη ότι αυτά που γράφει δεν ισχύουν,    διαφορετικά……..    Αλλοίμονο για τα μελλούμενα!




Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

Που πάμε;

 Είναι μεγάλο το χρονικό διάστημα που έχω να ασχοληθώ με το μπλόγκ.  Το ίδιο συμβαίνει και με τα μελίσσια μου. Το ελάχιστο απαραίτητο. Αιτία η ηλικία;  ο κορεσμός;  η απογοήτευση για το αύριο ;
 Θα δείξει....
Υπαίτιος της σημερινής μου κινητικότητας είναι ο Κώστας Ρεσβάνης και το άρθρο του στο www.protagon.gr  Ε, όχι και στη Κρήτη!    το οποίο αντιγράφω παρακάτω. Αναφέρεται στο ρατσισμό, τη νέα <<γάγγραινα>>  της κοινωνίας μας.


Για να μπούνε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, σπεύδω προκαταβολικά να δηλώσω ότι:  Δεν είμαι ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ!   Επίσης πιστεύω ότι όλοι οι  άνθρωποι που ζουν και εργάζονται νόμιμα σε αυτή την χώρα, τα παιδιά που γεννήθηκαν και ζουν εδώ και δέχονται την Ελληνική παιδεία,  είναι ίσοι, ανεξάρτητα από το τόπο καταγωγής τους, το χρώμα τους ή -κυρίως- την θρησκεία τους.



Ε, όχι και στην Κρήτη!
του Κώστα Ρεσβάνη
Διάβασα χθες την είδηση και έμεινα άφωνος. Ψευτοπαλληκαράδες στο Ηράκλειο Κρήτης και στο Ρέθυμνο χτύπησαν με μαχαίρια και λοστούς κάποιους δυστυχείς αλλοδαπούς δίχως προφανή αιτία. Ποιος διάβολος πότισε με το δηλητήριο του ρατσισμού και της ψευτομαγκιάς τα κοπέλια; Ποια κτήνη νεοφασίστες αντιγράφουν; Πως το ανέχονται οι φίλοι, οι γονείς τους, η κοινωνία της Κρήτης;

Γνώρισα και αγάπησα την Κρήτη και τους Κρητικούς στα τέλη της δεκαετίας του ΄7Ο. Λάτρεψα εκεί τη μεγαλύτερη, κατά τη γνώμη μου, ανθρώπινη αρετή: Την ανιδιοτέλεια. Όπως τότε που βρέθηκα ένα βράδυ με την οικογένεια σε πολύ δύσκολη θέση στις ερημιές και μας συνέδραμαν άνθρωποι που είδαμε για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μας. Ο αγαπημένος μου φίλος και συνάδελφος Νίκος Βιδάκης μας άνοιξε δρόμους έως τις πιο κρυφές της κρητικής ψυχής, όπως τότε, σε γιορτή στο σπίτι του, κλείστηκε στο δωμάτιό του για να διαμαρτυρηθεί επειδή ένας νεαρός έριξε μια μπαλωθιά. Σταθερά κατά της γιαλαντζί παλληκαριάς, της βίας, του τσαμπουκά και των δήθεν.

Και πιο πριν: Φοιτητής γύρισα την Κρήτη από τη μιαν άκρη στην άλλη με το αντίσκηνο, όπου κι αν βρέθηκα, έβρισκα χαμόγελα, καλωσορίσματα, συναντούσα πόρτες και καρδιές ανοιχτές. Κατά καιρούς είχαμε διαφωνίες στις παρέες της Αθήνας, όταν υποστήριζα ότι έβρισκα σε όλο το νησί στοιχεία που με συγκινούσαν στους Κρητικούς, όπως τον σεβασμό και την αποδοχή στους ξένους, στους αλλοδαπούς, στους «άλλους». Μπορώ να ιστορήσω γεγονότα που κάποιος άσχετος με την Κρήτη θα τα χαρακτήριζε έως και μελό.

Όμως αυτά τα φυλάω βαθιά μέσα μου και ξέρω πως τα έζησα, πως είναι χαραγμένα στην κρητική πέτρα.

Και τώρα; Κρητικόπουλα να χτυπάνε με λοστούς στα κεφάλια πεινασμένους αλλοδαπούς. Να μαχαιρώνουν ανήμπορους Ινδούς στη στάση λεωφορείων! Μπορεί και να μην είναι Κρητικοί, δικαιολογούμαι στον εαυτό μου. Γιατί διαφορετικά πού να κρυφτεί κάποιος όταν νοιώθει ότι τόπος και άνθρωποι που αγάπησε βουλιάζουν κάτω από τα πόδια του; Πώς να ξαναπεί στο γιο του ότι «σε εκείνο το νησί οι άντρες είναι άντρες και οι γυναίκες είναι γυναίκες»; Από ποια κρικέλια να αρπαχτεί κανείς για να μη χαθεί στην κόλαση της απανθρωπιάς που μόλυνε έναν τόπο που τον είχε αποκούμπι;